Blog - Notos

Revolutie?

Geschiedenis herhaalt zich, zeggen we.

Al is het aan de mens om te voorkomen dat sommige gebeurtenissen zich natuurlijk juist NIET herhalen.

Driekoningen 2022 liet een 8-uur journaal zien met een opeenstapeling van gewelddadige acties met politieke aspecten, in binnen- en buitenland. Zorgwekkend.

Niet vanwege de wens om zaken aan de kaak te stellen, -ook ik voel af en toe boosheid en frustratie jegens de overheidsmaatregelen-, maar vanwege het intimiderende en gewelddadige karakter.

Graag wil ik een paar regels uit een lied van The Beatles citeren.

“”You tell me that it’s evolution
Well, you know
We all want to change the world

But when you talk about destruction
Don’t you know that you can count me out”

The Beatles- Revolution

Luister hierna dan ook eens naar ‘’Give peace a chance”.
Schreeuw, mopper, sta op en bal een vuist… maar kom niet lijf en (gezins-)leden van andere mensen te na. Enkel geweldloosheid maakt een nieuwe orde duurzaam.

7 januari 2022

1619

Op 13 mei 1619 wordt Johan van Oldenbarnevelt op het Binnenhof in Den Haag onthoofd. De terechtstelling wordt vaak een van de meest tragische gebeurtenissen uit de tijd van de Nederlandse Republiek genoemd.

In de Verenigde Staten markeert dit jaar het begin van de slavernij.

De Volkskrant tipte onlangs de podcast 1619 van de NY times uit najaar 2019. Intussen heb ik de 5 afleveringen geheel beluisterd en ben ik onder de indruk.

Vanuit mijn positie en vorming is het lastig inleven in de Black Lives Matter beweging in de VS. Deze podcastserie nam mij echter mee in de ervaringen en beleving van de historie van de slavernij en geeft meer inzicht in het heden.

Zou het zou kunnen zijn dat meer onderwijs in de Nederlandse geschiedenis van kolonisatie ook meer inzicht, begrip en empathie zou kunnen opleveren?

Vaker heb ik gedacht en ook wel eens ge-uit: wat je ook van onze Minister-President Mark Rutte vindt, wat mij altijd optimistisch stemt is, dat hij geschiedenis heeft gestudeerd. Het kan niet anders dat hij hedendaagse ontwikkelingen kan plaatsen in een historische context (als er tijd is voor reflectie uiteraard).

Wat mij betreft is excuses maken of sorry zeggen in het beste geval een goed begin, maar is een breed gedragen historisch besef belangrijk om als medemens je te kunnen verhouden tot anderen met een andere ervaring en achtergrond. Voor nieuwe generaties scholieren ligt er voor ons een verantwoordelijkheid om hen passend onderwijs te (laten) geven.

Als zelfbewuste volwassenen kunnen we door het beluisteren van deze podcast een eerste stap zetten in onze eigen emancipatie. Here goes!

https://www.nytimes.com/2020/01/23/podcasts/1619-podcast.html?smid=tw-share

12 juli 2020

PS Intussen ben ik ook bezig met een, in zekere zin vergelijkbare, Nederlandse podcast. Die gaat over ons eigen verleden in relatie tot Suriname. Beveel ik ook graag aan.
https://www.vpro.nl/programmas/de-plantage-van-onze-voorouders.html

Klimaatdepressie

Dit wordt mijn droefste tekst ooit. Ik kom er maar voor uit. Ik heb een klimaatdepressie.

Dit weekeind las ik in de krant over een recent, voor mij nieuw, fenomeen: geo-engineering.

Een aantal pagina’s aan technische bedenksels las ik wat sceptisch door, tot ik op de laatste optie stuitte.

https://www.nrc.nl/nieuws/2019/06/18/kunstmatige-afkoeling-wordt-een-steeds-reeler-alternatief-a3964086

Er zijn mensen doende te onderzoeken of we de zon kunnen dimmen. Heel mooi gezegd: of we kunnen draaien aan de aardse thermostaat.

En ik liet het idee tot me doordringen.

En ik besefte: we leren het niet. We leren het niet. We leren het nooit.

De coronacrisis menen we verslagen te hebben.

We vallen terug in oude gewoontes, zo snel terug mogelijk naar het oude normaal.

Want een nieuw (ab)normaal willen we niet.

We zullen, tot we er dood bij neer vallen, blijven consumeren (inclusief vliegen) tot we niet alleen onszelf, maar zelfs de aarde om zeep hebben geholpen.

Hoe kunnen we denken dat het dimmen van de zon geen effect zou hebben op het hele ecosysteem?

En nee, ik ga geen Genesis of God erbij halen. We engineeren als mens er immers al lustig op los.

De designer-baby is al geboren. Euthanasie verwerp ik niet.

Maar hoe denken we de ethische vragen op te lossen die het artikel schetst?

Bij een eventuele code Zwart #Corona weten we al niet hoe te moeten kiezen tussen mensenlevens.

Laat staan dat we hier internationaal uit gaan komen met alle wereldproblemen die we al op ons bordje hebben anno 2020.

En ik denk aan een voor-Christelijk verhaal. Van een jongen en zijn vader.

Hoog vliegen wilde junior. Hij bouwde aan een hulpmiddel en het lukte. Hoger en hoger steeg hij…

Tot bleek dat hij, ondanks de waarschuwingen van zijn vader, te ver ging. Hij stortte neer.

Ik maak mij zorgen om de aarde. Ook al heb ik geen (eigen) kinderen.

Gewoon omdat de aarde is als ons eigen lichaam. Het is ons huis, het is ons thuis.

Ik maak mij geen illusies.

Ik rouw nu al om de aarde. En om de zon.

PS Die vader heette trouwens Daedalus, zijn zoon Icarus.

23 juni 2020

Hoe houden we dit vol?

In de aanloop naar Sinterklaas was ik online op zoek naar bepaalde spullen. Ha, een kortingsactie én een beperkte hoeveel exemplaren in de benodigde kleur en maat, dus: snel toeslaan. Een prima excuus om niet naar de winkel te gaan!

Bij het betalen kreeg ik de keus of ik het product wilde ophalen in de winkel of wilde laten thuisbezorgen door DHL. Het laten bezorgen was gratis, dus mijn luiheid won. Ik vroeg me wel af hoe de ‘’waarde’’ van het bezorgen inzichtelijk was, welke incentive werd mij geboden om toch naar de winkel te gaan (Let wel: deze keten zit ook in mijn woonplaats). Hoe kan een bedrijf zich veroorloven gratis te bezorgen, als je bedenkt dat het gaat om een vervoermiddel, brandstof én arbeidsloon?

En dan ga je als uitje als je bestelling ingepakt en met gedicht op orde is, een avondje naar de film. ‘Sorry we missed you ’.

Ken Loach is bekend om zijn maatschappijkritische films, dus een beetje schrap stond ik wel.
En ja, vanaf het eerste moment is de dreiging in de film voelbaar. Een stel dat nauwelijks het hoofd boven water kan houden, wonend in een huurwoning met 2 kinderen, werkt hard. Zij in de thuiszorg en hij in het bezorgen van pakketjes. Uit beide sectoren kennen ik diverse mensen van dichtbij, het is echt geen Verweggistan. En dat maakt dat de film binnen komt. Je ziet de Verelendung, de werkdruk, het continu moeten reageren op piepjes en bliepjes, waaronder die van de eigen telefoon met privé-sores. De stress zit de hoofdrolspelers op de hielen, ze slapen slecht, ontspannen nooit. En: ze geven alles voor het werk, de klant, de client. De klok tikt en de timeslots zijn beperkt. Hoe houden ze het vol? Dat is de vraag die je je als kijker stelt en de vraag die Ken Loach aan de orde stelt.

Ga kijken, ik verraad hier natuurlijk de verhaallijn verder niet. En weet dat je anders gaat kijken naar de wereld om je heen.

Van de week belde een bezorger aan of ik een pakje wilde aannemen voor een ander huisnummer. Ja, dat doe ik altijd, hoe groot ook het pakket en ongeacht de relatie met de buren. De bezorger kan dan tenminste door. Nu, na het zien van de film, kijk ik met nog meer ongerustheid naar de bezorgers die af en aan rijden in mijn straat. En vraag ik mij nog meer af of we geen reële bezorgkosten moeten betalen als we te lui zijn om zelf naar de winkel te gaan of spullen retourneren (“ik bestelde meerdere maten van hetzelfde product”).
De ochtend na de film lees ik dit bericht https://www.nu.nl/tech/6013665/waar-blijft-mijn-pakketje-postnl-bezorger-s-avonds-te-volgen-in-app.html online en in de krant een recensie van een boek: https://www.nrc.nl/nieuws/2019/11/26/de-nieuwe-loonslaaf-staat-altijd-aan-a3981624

En ik vraag me af…hoe houden we het vol?!

27 november 2019

Op vakantie in Italie

Van lieverlee worden mijn blogs boekrecensies. In het verleden heb ik er heel wat geschreven, waarvoor ik als beloning het recensie-exemplaar kreeg. Vooral non-fictie. Deze tweede recensie betreft wederom een roman, al kun je je afvragen wat bij Pfeijffer in dit boek feit is en wat fictie. Ik neem alleen de moeite als ik het boek de moeite waard vind: met andere woorden, de conclusie is ook hier: een aanrader!

Ik hoef daarom van mijzelf alleen maar aan te geven waarom dit boek een aanrader is. Na een eigen vakantie in Venetië, waar een deel van dit boek zich afspeelt, besloot ik dit boek toch ter hand te nemen, want laten we wel wezen, echt een fan van Ilja was ik niet. Het bewijst maar weer dat je niet oppervlakkig moet oordelen. Nu ik deze dikke pil van 500 bladzijden uit heb, kan ik concluderen dat Ilja niet alleen zijn klassieken kent, maar ook echt creatief kan schrijven. Dit boek is, hoewel een ode aan cultuur, schilderkunst en in mindere mate literatuur, echter zeker geen vertoon van kennis. Op een eenvoudige manier verweeft de auteur klassieke thema’s en beelden in zeer realistische beschrijvingen op subtiel symbolische wijze. Centraal staat een onthutsende visie op toerisme binnen Europa. Hier geldt echt het motto van Cruijff: je ziet het pas, als je het door hebt. Ondank deze harde werkelijkheid, word je in volle vaart meegenomen in diverse verhaallijnen in een samenhang van stijlen, waarvan eentje een Dan Brown-achtige insteek heeft, zij het zonder geren of gerace van auto’s. Pfeijffer verbindt het verleden met toekomst, nostalgie met hoop, deernis met humor. Tragiek wordt troost onder zijn handen. Natuurlijk wil ik op geen enkele manier de plot, waar de auteur op kunstige wijze naar toe werkt, prijsgeven.
Ik wil alleen maar zeggen dat dit boek gaat over waarde(n) en een illustratie vormt van de uitspraak dat alles van waarde weerloos is. Dit is, omdat het zo virtuoos gecomponeerd is en prachtig geschreven, dus een waardevol boek en daarmee past het toch in mijn blog over ethiek. Want ethiek gaat uiteindelijk toch over het Goede, het Ware en het Schone.
Waarvan akte!

Mei 2019

Tragiek & liefde

Zoals dat gaat moet er wel echt iets te melden zijn, wil ik in de pen klimmen. Nu ja, een tekst gaan typen is het tegenwoordig. En nu heb ik een goede reden om weer ‘ns een blog te plaatsen.

Terwijl ik altijd met een schuin oog Santiago de Compostela in het vizier houd en alles wat over pelgrimeren langs oude wegen gaat verslind (in tijdschrift of op tv en film), ben ik ook zeer geïnteresseerd in moderne wandelwegen.
Het boek van de Engelse auteur Rachel Joyce over een onwaarschijnlijke pelgrimage (in het Nederlands vertaald als reis) gaat over wandelen op de levensweg. Zij hanteert in haar boek over de hoofdpersoon Harold Fry kunstig zowel het fysieke pad als de metafoor.
Harold gaat op een dag op stap, omdat hij een brief ontvangt van iemand die ernstig ziek is. Hij vertrekt zonder routekaart, gewoon door maar te lopen en te zien wat ervan komt. Hij voelt zich letterlijk geroepen. Veel meer kan ik er niet over zeggen, want de grote lijn van het verhaal is snel verteld. De details doen er toe. Dit boek is een verhaal over leven en over tragiek.

Zoals Joyce zelf aangeeft is het boek over Queenie Hennessy geen vervolg, maar een ”companion”: een prachtig woord omdat Queenie een metgezel is van Harold. In dit boek staat liefde centraal, ontdaan van romantiek.
Beide boeken hebben overlap, maar ook een geheel eigen lijn, waardoor ze elkaar completeren. Queenie schrijft haar levensverhaal, waarin Harold een grote rol speelt, maar voor haar gaat het om een innerlijke weg. Ook in dit boek is sprake van onvermogen en van tragiek.

Joyce weet op een eenvoudige manier grote gevoelens en gebeurtenissen zo te beschrijven, dat je ragfijn kunt aanvoelen wat haar personages doormaken. Zo verfijnd, dat het net te verdragen is. Ze is een geweldige ‘storyteller’! De spanningsboog weet ze zo op te bouwen en vast te houden dat je de loutering met Harold en Queenie meevoelt. In de eenvoud van haar beschrijvingen raakt Joyce grote thema’s aan. Tragisch en troostrijk. Deze auteur houdt van haar personages!

Mustreads oftewel: dik aanbevolen!

Voor wie liever geen Engels leest, zijn beide boeken in vertaling te krijgen.

1 februari 2019

Kwaliteit van leven

Waar zijn we met zijn allen mee bezig? Wat is onze visie op de toekomst van de mens?
Hoe zit het leven er over 20 jaar uit? Iedereen doet maar wat, heb ik soms het idee.

Het vervoer gaat veranderen, de Minister stelt nieuwe wetgeving voor op middellange termijn: elektrische (zelfsturende?) auto’s lijkt straks op het openbaar vervoer, er komen bemande vliegtuigjes etc. Hoe het zal zijn weten we niet, maar er wordt al hard aan gewerkt. Straks betalen we contactloos (!) alleen nog maar digitaal. Het maakt ons sterk afhankelijk van internet en elektriciteit en van onze banken.

Idem in de gezondheidszorg. De digitalisering schrijdt voor. Ik kan via de app al mijn huisarts bereiken om een afspraak te maken. We willen ziektes uitbannen en zo lang mogelijk leven. Misschien kan de mens straks wel heel oud worden, verjongd en wel. Dan wordt de dood iets waar we echt over moeten gaan beslissen. Wanneer stappen we uit het leven en hoe? Op dit moment is ‘voltooid leven’ nog niet geregeld. Hoe doen we dat dan? De maakbaarheid ten top. Leven zolang als je zelf wil.

Maar hoe geven we dat leven dan invulling, zin? Willen we robots thuis waar we tegen kunnen praten en die dan onze boodschappen aan de deur kunnen laten bezorgen? Ligt verveling op een gegeven moment niet op de loer?
Wat is niet heerlijker dan zelf een boodschapje te halen. We worden veel te dik als we ons huis niet meer uit hoeven voor de meest basale dingen. Dan maar de hele dag de sportschool in? Vraag eens aan mensen in het verpleeghuis of die niet graag zelf naar buiten zouden willen om naar de winkel te lopen. En hoe sterk de behoefte kan zijn aan een praatje, een luisterend oor.

kwaliteit_van_leven

Ik weet het, ik gooi zo wat dingen op een hoop. En ik snap heus wel dat tobben met de was voor een groot gezin en geen koelkast hebben, zodat je per dag je melk moest halen iets is, wat achter ons ligt. Maar als we enerzijds zo hameren op eigen regie, waarom willen we dan alle diensten uit handen geven? Autonomie is niet alleen zelf beslissen, maar ook zelf doen.
Onze kwaliteit van leven bestaat niet simpelweg uit luxe en nietsdoen. Zo dolce is far niente niet, als er geen arbeid en soms eens wat ‘moeten’ tegenover staat. Moeite doen levert vaak voldoening op.

Je gaan zitten vervelen in een emotieloze volautomatische wereld lijkt me geen kwaliteit van leven. Een boek lees ik, omdat het me verrijkt. Maar dat vult mijn dag niet. Kwaliteit van leven is ook iets nastreven en dat bereiken. Kwaliteit van leven bestaat ook bij de gratie van even niet en van waarderen wat er is. Er moet nog wat te ontdekken over blijven. Kwaliteit van leven vergt ook een bepaalde mate aan sociale interactie met andere mensen.

Wat is voor mij voor kwaliteit van leven? Gezien worden door een ander, lekker eten, lezen, buiten wandelen en mij energiek voelen, goed contact met familie en vrienden en natuur, nieuwe avonturen beleven. Een boterham met tevredenheid!

Wat is voor u kwaliteit van leven?

10 mei 2017

Compassie met vluchtelingen

Tijdens het trainen voor de tocht van 40 km door de nacht van de afgelopen dagen (op de Hermannsweg in Duitsland) heb ik nagedacht over compassie in relatie tot de Nacht van de Vluchteling.

Op Facebook reageerde iemand naar aanleiding van een oproep om je goed voor te bereiden: vluchtelingen trainen toch ook niet?

Die opmerking trof me. Want als je vluchten moet, doe je dit uit noodzaak en vaak niet al te goed voorbereid.

Maar meer nog merkte ik, dat ik niet werkelijk mij kan indenken en inleven in wat vluchten is en door het meedoen aan de NvdV zal dit ook niet toenemen.

Vluchten is letterlijk lopen van Nergenshuizen naar niets, ins Blaue hinein. Mogelijk met een doel voor ogen, maar niet in etappes van A naar B met onderweg leuke horeca en weten waar je bedje en breakfast zullen zijn. Het kan niet anders dat vluchten ontwortelend is en heel veel doorzettingsvermogen vraagt. Niet alleen fysiek, maar zeker ook mentaal, emotioneel / sociaal en existentieel.

Hoewel ik op sommige punten wel enkele raakvlakken kan vinden met mijn eigen ervaringen, komt de optelsom daarvan niet in de buurt van de totaliteit van wat vluchten moet zijn.

Een manier om compassie te tonen lijkt mij dan ook zoveel mogelijk te werken aan oplossingen, zodat mensen zich niet genoodzaakt zien te vluchten. Een utopie zoals de wereld er nu bij ligt. Alle andere steun is natuurlijk ook nodig en goed, maar genezen lijkt me haast niet mogelijk.
De Nacht van de Vluchteling is een zinvolle manier om aandacht te vragen voor het lot van vluchtelingen en om geld voor te werven voor ondersteuning in materiële zin.

Het is een actie voor een goed doel. Ik doe er graag aan mee.

3 mei 2017

Koud of warm

Als je bij een werkgever vertrekt, heet dat meestal met een wat zwaarder woord afscheid nemen. Je zegt een baan gedag, maar natuurlijk ook de mensen die er werken. Onlangs verliet ik een organisatie waar ik tijdelijk had gewerkt. Het team van directe collega’s had lief een cadeautje voor mij gekocht. Het boek De ijsmakers. Nu was de herfst in aantocht, dus ik zou het antipathisch (zomerversnapering in koud seizoen) lezen, al vond ik het toch meteen sympathiek!

Ik las het boek met veel plezier. Het gaat over generaties van ijsmakers, met name Italianen, die in Nederland ijssalons openden. Lange zomers ijs draaien, in de winter naar het echte dolce vita. Kinderen daarom vaak bij familie of op kostschool. Een vak dat van generatie op generatie overgaat. Voor de oudste lag de toekomst dus meestal al vast. Andere keuzes maken of studeren is niet aan de orde. IJs draaien, smaken verzinnen, achter de counter liefst een lief meisje dat ook je echtgenote is en kan bedienen. In het boek maakt de hoofdpersoon een andere keus. Hij kiest voor een andere toekomst.

Ik heb het boek al bijna uit en dan ineens herinner ik mij, of beter verbind ik, dit boek met een voorval in mijn eigen leven. Ik heb namelijk toen ik aan het einde van de middelbare school was twee zomers en de zondagen daartussen in een Italiaanse ijszaak gewerkt. De eigenaar heette Belfi, een naam die in het boek ook een keer wordt genoemd. De vestiging waar het om gaat bestaat niet meer.

Ik schepte bolletjes op hoorntjes. Vaak gewoon aardbei-vanille, banaan-pistache -hazelnoot was ook een combinatie die in de smaak viel. Slagroom erop? Ondertussen snel hoofdrekenen om de diverse varianten (ouders met kleine kinderen) bij elkaar op te tellen in prijs. Ik kreeg pijn in mijn rug. En al hanteerde ik niet de spatola, ik had wel een groef in mijn hand van de ijsbolletjestang. En als de tent dan eindelijk sloot, op een mooie warme zomeravond liep het uit, dan moest ik nog helpen schoonmaken. Nu ja, helpen. Ik had daarin een eigen grote taak.

En toen was het weer zomervakantie. Ik zou gaan studeren. Introductieweek. Mijn moeder jarig hoogzomer. Of ik een weekje eerder kon stoppen? Ik vroeg het beleefd. Was nooit ziek geweest, had altijd keurig gewerkt volgens de afspraken. Dit verzoek viel verkeerd. De baas gaf als antwoord dat ik meteen kon vertrekken. Ik hoefde die laatste paar dagen ook niet meer te komen. Ik kon meteen gaan. Ik was beduusd. Ik kon het niet plaatsen. Zo aardig was de man niet, maar dit had ik niet verwacht. Zijn vrouw regelde de roosters ook altijd. Ik heb die avond nog de laatste uren uitgewerkt, heb niet stante pede het pand verlaten. Wilde nog gedag zeggen tegen mijn collega, een aardige vrouw waarmee ik het goed vinden kon. Heb vast ook nog schoongemaakt.

Ik kwam die avond van een koude kermis thuis. En nu ik het boek gelezen heb van Ernest van der Kwast, realiseer ik me dat er misschien sprake zou kunnen zijn geweest van jaloezie. Dat ik mijn eigen weg kon gaan en koos. Dat ik kon kiezen om te gaan studeren, die ijszaak te verlaten. Voor mij een bijbaantje, voor deze baas zijn leven, wie weet met welke opofferingen van persoonlijke aard, als jongetje, als volwassene.

Zo betekenisvol kan een aardig gebaar bij een afscheid zijn.

26 oktober 2016

Onderweg naar morgen

Van de week reed ik op de fiets langs een woning en zag daar een halve Abraham. Ik moest even tot me door laten dringen dat hier een jongeman 25 jaar was geworden. Een vrolijke verjaardag werd daar gevierd, in dat huis met die opblaaspop voor de deur. Een mijlpaal, 25 jaar!

Ik reed door en mijn gedachten stonden niet stil. Een mijlpaal, dat is een jubileum: 5 x 5 is 25, dus een jubileumjaar in het kwadraat.

De speciale verjaardag voor een kind was altijd 21, nu 18: het moment van meerderjarig worden en dus stemrecht krijgen, tegenwoordig ook het moment dat je alcohol mag kopen en zelfstandig je rijbewijs kan aanvragen. Godsdienstig zijn er diverse overgangsmomenten (Eerste Heilige Communie, het Vormsel, Bar Mitswa), ongeveer gerelateerd aan de leeftijd, maar niet exact aan de verjaardag. Kerk en Staat hebben zo hun eigen inzichten.

Maar is een halve mijlpaal ook een mijlpaal? Ik dacht er al fietsend over door. En wat betekent eigenlijk dat hele, dat vijftig worden en Abraham zien (zie voor oorsprong van dit gezegde de link hieronder)? Ben je er nu juist wel of nog niet? Hoe kan ik een mijlpaal vieren als dit moment eigenlijk vooruitwijst naar een ander moment, ver in de toekomst? De relatie met de oorspronkelijk betekenis rond Abraham is wel helemaal ver te zoeken, want het ging juist om het behalen van die (toen nog hoge) leeftijd. Eigenlijk zou je met de levensverwachting van hier en nu de 50 eerder als halve Abraham moeten zien, op weg naar de 100! Een eeuw, dat is pas een mijlpaal!

In een recent artikel in NRC over ontgroening (zie link hieronder), staat dat we tegenwoordig vooral het afscheid als emotioneel moment ritueel willen ondergaan. Is daarvan bij 25 sprake? Neem je dan afscheid van je jeugd? Sommigen gaan tegen die tijd pas het huis uit, dat is waar. Het “irrationele van de mens vraagt om vormgeving” staat ook in bedoeld artikel. Het getuigt niet echt van begrip. Sommige rituelen verwijzen naar oude gebruiken uit andere tijden, die inderdaad een manier waren om onheil te bezweren of gunsten van goden af te smeken (offers). Maar overgangsrituelen zijn, in mijn ogen, eerder een heel zinnige, wijze, manier van omgaan met overgangssituaties in het leven. Door stil te staan bij bijzondere momenten (van jezelf of bij een ander) maak je ze bewust, doorleefd en kun je verder. Het gaat om ‘drempel’-ervaringen: er is een ‘ervoor’ en ‘erna’. Je wordt een ander mens (bespannen met andere snaren, zoals Vasalis dit uitdrukte). Een bachelor party markeert net als een ontgroening een afscheid, maar viert tegelijk ook een intrede in een nieuwe periode in het leven. Carnaval lijkt mij eveneens een treffend voorbeeld (storm voor de stilte, gek doen voor het niet meer mag). You win some, you loose some. In deze tijd zoeken mensen vaak een eigen (niet perse religieuze) taal en vorm voor een ritueel, maar die essentie blijft.

Ontgroening in het studentenleven? Het gaat deels ook om het smeden van een hechte band, erbij horen in de groep. Moet je lekker zelf weten, mits eigen keus en er niemand -fysiek of psychisch beschadigd- slachtoffer wordt. Zo heeft elke club zijn eigen manier om iemand welkom te heten (denk aan de promovendus).

Maar een halve Abraham? Doe mij dan maar 25 kaarsjes of 25 rode rozen! Maar ja, ik ben al 47… over ruim 2 jaar dus een hele Sara voor de deur! Of realistisch en eigentijds dan toch maar een halve?

4 oktober 2016

https://onzetaal.nl/taaladvies/abraham-sara-gezien-hebben (oorsprong betekenis)

https://www.nrc.nl/nieuws/2016/10/02/ontgroenen-steeds-minder-van-deze-tijd-4563923-a1524442 (artikel over rituelen)