08 dec
Het boek Winter in Gloster Huis (Atlas Contact 2015) van Vonne van der Meer presenteert zich als een roman, maar leest als een statement.
Een statement, in verhaalvorm dus.
Misschien had ik niet eerst het interview met haar in de krant moeten lezen, maar ja, van het een komt toch het ander.
Oud is niet het einde van alles kopt NRC in Weekend Leven van 28/29 november (zie http://www.nrc.nl/handelsblad/2015/11/28/oud-is-niet-het-einde-van-alles-1561014). Het is altijd oppassen met koppen, dekken ze wel de lading? Vooropgesteld zij dat het hier niet zozeer gaat om de discussie over euthanasie, maar om het onderwerp wat we ‘voltooid leven’ noemen. Dit onderwerp is zeer actueel en de publicatie van dit boek is hoe dan ook goed getimed!
Het boek draait, meer dan in het toneelstuk King Lear, om de persoon van Gloster, die van een rots wil springen, maar door zijn zoon wordt misleid en daardoor toch niet dodelijk ten val komt.
De auteur Van der Meer wil laten zien dat “er ook een andere manier is om naar het ouderdom te kijken”. Een andere dan dat je aftakeling de pas af moet snijden, dat gebrekkig worden iets is dat je niet moet willen.
Van der Meer stelt: “Ons hele leven willen we allemaal heel bijzondere dingen meemaken, verre reizen maken naar het onbekende, en dan zou je eigen sterven of dat van je man, volkomen naar je hand willen zetten?”
Ze waarschuwt daarbij voor de maatschappelijke tendens om zorg te zien als kostenpost, waardoor ouderen zichzelf als overbodig of last gaan zien. Aangezien ouderen vaak ten prooi zijn aan een zekere vereenzaming kan dat leiden tot een mentale ‘dodelijke cocktail’. Van der Meer vindt dat het alle leven naar beneden haalt als een ouder iemand het opgeeft.
Een statement dus. In verhalende vorm. Een roman? Ach, als je het bovenstaande weet, is er niet veel meer te ontdekken over. Het verhaal van Noor is letterlijk onaf (onvoltooid!?).
Gloster werd gered door zijn zoon Edgar.
Mijn vraag is: wat doe je als je niet meer een zoon, in het verhaal symbool van echte liefde, of vergelijkbaar iemand in je leven hebt? Iemand die naar je omziet?
De parallel met de casus Heringa dringt zich op.Zoon Albert hielp zijn moeder juist sterven.
Zie daar het dilemma ten voeten uit.
8 december 2015